ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΣΕΛΑ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ,
ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΣΥΝ
«ΡυθμΙσεις για τους εργαζόμενους ορισμΕνου χρΟνου και μΕτρα για την αποτροπΗ καταστραΤΗγησης των εργασιακΩν τους δικαιωμΑτων στον ιδιωτικΟ και στον δημΟσιο τομΕα»

Θεωρώ τιμή μου να συγκαταλέγομαι στους βουλευτές που προσυπέγραψαν και κατέθεσαν την Πρόταση Νόμου που συζητάμε σήμερα. Μια πρόταση ολοκληρωμένης και ριζικής αντιμετώπισης της εργασιακής ανασφάλειας, της υποβάθμισης και της καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, στο δημόσιο, στον ευρύτερο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να συστήσω στον εισηγητή της Ν.Δ. κ. Βασιλείου να είναι πιο προσεκτικός όταν αναφέρεται στα συνδικάτα, στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, γιατί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν σηκώνουν σημαίες ευκαιρίας όπως σηκώνει η Ν.Δ., ανάλογα με το αν βρίσκεται στην Κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση!

Αντί λοιπόν η Κυβέρνηση, με τα Π.Δ. 164/04 που ψήφισε για το δημόσιο και το Π.Δ. 180/2004, για τον ευρύτερο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, να δώσει λύση, κατέληξε να είναι περισσότερες οι περιπτώσεις αποκλεισμού, παρά οι περιπτώσεις δικαίωσης αυτών των εργαζομένων. Τα δυο αυτά Π.Δ. δεν δίνουν λύση στο πρόβλημα, ούτε με βάση την κοινοτική Οδηγία, ούτε με αντικειμενικούς όρους.

Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων, αντί για τις συμβάσεις τους, μετατράπηκε σε αορίστου χρόνου η πολιτική τους ομηρία! Μιλάμε βέβαια για όσους δεν απολύθηκαν και δεν θ’ απολυθούν στο άμεσο μέλλον…

Και όχι μόνον αυτό... Ελλείψει σωστού προγραμματισμού και αντικειμενικής καταγραφής των «πάγιων και διαρκών αναγκών, ελλείψει πολιτικής βούλησης, αντί να εκλείψουν, οι στρατιές των συμβασιούχων διατηρούνται και πολλαπλασιάζονται!

Με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, που κατατέθηκαν κατόπιν Ερώτησης του συναδέλφου κ. Κοσμίδη, από τις 156.573 εγκρίσεις προσλήψεων τον τελευταίο χρόνο, μόνο οι 27.520 αφορούσαν μόνιμες θέσεις! Οι υπόλοιπες ήταν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, έργου, ωρομίσθιας ή εποχιακής απασχόλησης κλπ.

Τόσο...«οριστικά» έλυσε η Κυβέρνηση το πρόβλημα των συμβασιούχων!!! Εάν αυτό δεν είναι πολιτικός εμπαιγμός, τότε ειλικρινά αναρωτιέμαι σε τι συνίσταται η έννοια του πολιτικού εμπαιγμού!

Αγαπητοί συνάδελφοι, η Οδηγία, στη βάση της οποίας διατυπώθηκε η Πρότασή μας, είναι προϊόν συμφωνίας των διεπαγγελματικών ευρωπαϊκών οργανώσεων εργοδοτών και εργαζομένων και εκφράζει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, που όλοι οφείλουμε να προασπίζουμε και να τηρούμε. Απαντά σε οξυμένα προβλήματα εργασιακής ανασφάλειας και καταχρήσεων μιας κακώς εννοούμενης «ευελιξίας» στην Ευρώπη, με ακραίο παράδειγμα την Ισπανία, με 31% προσωρινά απασχολούμενους, έναντι μόνο 5,4% της Ιρλανδίας, (της οποίας, κατά τα άλλα, πολλοί θαυμάζουν και συνιστούν το «μοντέλο»)!

Στη χώρα μας, οι συμβάσεις προσωρινής απασχόλησης φτάνουν το 13% της συνολικής απασχόλησης. ‘Ομως, με 42% αυτοαπασχολούμενους στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ε.Ε, το ποσοστό αυτό, αν υπολογιστεί στο σύνολο των μισθωτών, είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο «βαρύ» : πάνω από 25% και ακόμα υψηλότερο στο δημόσιο, στους ΟΤΑ-δημοτικές επιχειρήσεις, στις ΔΕΚΟ, στους εκπαιδευτικούς, στον τουρισμό-επισιτισμό.

Εάν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών, σύμφωνα με τα οποία η πιθανότητα κοινωνικού αποκλεισμού των προσωρινά απασχολούμενων είναι στη χώρα μας διπλάσια εκείνης των ανέργων και 4πλάσια της αντίστοιχης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους συνταξιούχους , βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα, στο οποίο οφείλουμε να αντιταχθούμε συνολικά και αποφασιστικά!

Δεν αρκούν, λοιπόν, τα «φύλλα συκής», οι επιλεκτικά ετεροχρονισμένες και αποσπασματικές «λύσεις» πού υιοθετήθηκαν μέχρι σήμερα στο θέμα των συμβασιούχων, λύσεις παραχάραξης και αλλοίωσης του γράμματος και κυρίως του σκοπού, όχι μόνο της αντίστοιχης κοινοτικής Οδηγίας, αλλά και του άρθρου 22 παρ. 1 του Συντάγματός μας.

Η Πρόταση Νόμου που συζητάμε υιοθετεί, μεταξύ άλλων, ολοκληρωμένες ρυθμίσεις, με τις οποίες:

• εισάγεται η βασική αρχή της απαγόρευσης κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών με συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου

• δίνεται για πρώτη φορά σαφής και λειτουργικός ορισμός των πάγιων και διαρκών αναγκών, και υιοθετείται το λειτουργικό κριτήριο για τον προσδιορισμό της έννοιας του εργοδότη

• προσδιορίζονται οι ανάγκες για την κάλυψη των οποίων και μόνον επιτρέπεται η σύναψη συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου,

• τηρείται έγγραφος τύπος της σύμβασης, με ρητή - ειδική αναφορά στο λόγο της σύναψής της και με πρόβλεψη ότι το βάρος της απόδειξης (ότι δεν καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες) ανήκει στον εργοδότη

• θεσπίζονται οι συνέπειες της παράνομης σύναψης συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και εύλογα τεκμήρια κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών με βάση το πραγματικό αντικείμενο της εργασίας

• υιοθετείται μία διαβάθμιση 18 και 24 μηνών για τη συνολική διάρκεια των επιλέξιμων διαδοχικών συμβάσεων. Στην περίπτωση πραγματικής απασχόλησης 18 μηνών, η τυχόν ενδιάμεση διακοπή δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη των τεσσάρων μηνών, ώστε να μην αποκλείονται εργαζόμενοι, οι διαδοχικές συμβάσεις των οποίων έπρεπε, σύμφωνα με το Ν. 2190/94, να απέχουν τουλάχιστον τέσσερις μήνες η μία από την άλλη.

• γενικότερα, καταργούνται οι υπερβολικές εξαιρέσεις και των Π.Δ. 164/04 και 180/2004 της Κυβέρνησης, καθώς και οι καταχρήσεις των συμβάσεων «δοκιμής» και «κατάρτισης»

• τέλος, ρυθμίζονται σοβαρές εκκρεμότητες για τους εργαζόμενους με συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έχουν συμπληρώσει τις προϋποθέσεις για τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου.

Στη βάση όσων εξέθεσα, στηρίζω και υπερψηφίζω αυτή την Πρόταση Νόμου, για να μπει επιτέλους φραγμός

• στη συνεχιζόμενη κατάχρηση των «εργασιακών σχέσεων πολλών ταχυτήτων»,

• στο απαράδεκτο εμπόριο ελπίδων

• στην κοινωνική περιθωριοποίηση και την εργασιακή υποβάθμιση,

που εξακολουθούν να συντελούνται σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στη χώρα μας.