Τι φέρνει για μισθωτούς και συνταξιούχους ο τέταρτος (!) προϋπολογισμός του 2006

Από τον Δημήτρη Κουσελά
βουλευτή Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ

Αφού με την υπόθεση των τιτλοποιήσεων εξέθεσε ακόμα μια φορά τη χώρα μας διεθνώς, σήμερα η Κυβέρνηση ξαναγράφει για τρίτη (!) φορά τον Προϋπολογισμό του 2006. Μάλιστα ο Υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης αυτοσυγχαίρεται γιατί «κατάφερε» να εμφανίζει έλλειμμα 4,4% το 2005, έναντι στόχου 2,8% και αποτολμά ανυπόστατες συγκρίσεις με τον Προϋπολογισμό του 2004, που όλοι γνωρίζουν πως ήταν σοβαρά βεβαρυμένος με δαπάνες των Ολυμπιακών αγώνων και με τις δαπάνες διεξαγωγής των εκλογών, με έναν Προϋπολογισμό που σε τελευταία ανάλυση ο ίδιος εκτέλεσε !

Για πρώτη φορά μετά το «0+0=14» της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, μισθωτοί και συνταξιούχοι καλούνται να τα βγάλουν πέρα με ονομαστικές αυξήσεις της τάξης του 2,5-2,7% για τους μισθούς και 3% για τις συντάξεις, κάτω και από τον επίσημα προβλεπόμενο πληθωρισμό (3,5%). Και όλα αυτά σε συνθήκες αποχαλινωμένης ακρίβειας, υπερχρέωσης των νοικοκυριών, αναμενόμενης ανόδου των επιτοκίων δανεισμού, περαιτέρω αύξησης των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες.

Οι μέθοδοι που επιστρατεύει η Κυβέρνηση για να κλείσει όπως-όπως τις τρύπες των έωλων αρχικών της σχεδιασμών, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα αποδώσουν. Πριν καλά -καλά στεγνώσει το μελάνι του νέου Προϋπολογισμού του 2006, είναι πολύ πιθανό να πάρει ξανά έκτακτα φοροεισπρακτικά μέτρα, που θα πολλαπλασιάσουν τα βάρη για τα συνήθη φορολογικά υποζύγια, αλλά και πρόσθετα «διαρθρωτικά» μέτρα, που τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τις εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ και για το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης.

• Αντί για πραγματική σύγκλιση, το 2006 θα έχουμε σοβαρή μείωση των πραγματικών εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, με μακρύ χειμώνα λιτότητας.

• Αντί για ελαφρύνσεις, επιβάλλονται αυξημένα και άνισα φορολογικά βάρη στους οικονομικά ασθενέστερους.

• Αντί για τους υπεσχημένους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης 5%, ήδη σημειώνεται σοβαρή επιβράδυνσή τους, που θα επιδεινωθεί με την υπονόμευση της περιφερειακής ανάπτυξης και την περικοπή των δημόσιων πόρων για έργα υποδομής.

• Αντί για την υπεσχημένη αποτελεσματικότητα και διαφάνεια, η Κυβέρνηση προχωρά σε σπασμωδικές κινήσεις μακροχρόνιας υποθήκευσης και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, προσπαθώντας να συγκαλύψει την ανικανότητά της με τη δημιουργία συνθηκών εικονικής πραγματικότητας στους δημόσιους λογαριασμούς.

Τι να πει κανείς για τόσες και τέτοιες «επιτυχίες»;