Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  1 Φεβρουαρίου 2003

 

       Ανταγωνιστικότητα: ΜΙΑ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ        
Του Προέδρου της ΟΤΟΕ Δημήτρη Κουσελά 

    Μιλώντας στο παρελθόν για ανταγωνιστικότητα, οι περισσότεροι αναλυτές αναφέρονταν σε μια μονοδιάστατη σχέση κόστους-τιμής αγαθών και υπηρεσιών, συγκρίνοντάς τη με αντίστοιχα δεδομένα της τοπικής, της εθνικής και της διεθνούς αγοράς. Σήμερα, στην εποχή της διεθνοποίησης, της Πληροφορίας, της Γνώσης και της Νέας Οικονομίας, έχουν αλλάξει ριζικά τόσο οι όροι τοποθέτησης του προβλήματος, όσο και οι προϋποθέσεις επιτυχούς αντιμετώπισής του. ‘Εχει πλέον δειχθεί ότι νικητές στην κούρσα της ανταγωνιστικότητας δεν είναι αυτοί που παράγουν τα πιο φθηνά και ανώνυμα προϊόντα, αλλά: 
    - αυτοί που μπορούν να παράξουν και να διοχετεύσουν στις κατάλληλες αγορές τα πιο σύγχρονα, επώνυμα, αξιόπιστα και ελκυστικά προϊόντα
    - όσοι τοποθετούνται σε εκείνα τα προϊόντα και σ’ εκείνες τις αγορές όπου πραγματικά μπορούν να έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα στην παραγωγή και στη διάθεση του συγκεκριμένου προϊόντος, αγαθού ή υπηρεσίας, αναπροσαρμόζοντας έγκαιρα και ανάλογα τις στρατηγικές τους επιλογές. ‘Οντως, δεν έχει νόημα να συζητάμε αν και κατά πόσο είμαστε ανταγωνιστικοί «γενικά». ‘Εχει σημασία σε τι, σε ποιες αγορές, με ποιόν τρόπο και (καιρός να το δούμε κι αυτό…), για πόσο διάστημα είμαστε ανταγωνιστικοί.
    - αυτοί που διαθέτουν, αναπτύσσουν και αξιοποιούν έμπειρο και εκπαιδευμένο Ανθρώπινο Δυναμικό, μέσα από διαδικασίες διαφάνειας, συλλογικότητας και συνοχής- αυτοί που πρωτοστατούν σε επενδύσεις, σε έρευνα και ανάπτυξη, σε υποδομές και σε κατάλληλους υποστηρικτικούς μηχανισμούς και θεσμούς για τον αγρότη, τον επιχειρηματία, τον εργαζόμενο
    - όσοι, βλέποντας μακριά, διαισθάνονται, δημιουργούν και αξιοποιούν τις ευκαιρίες, επενδύοντας όχι μόνο σε δυναμικά προϊόντα, υπηρεσίες και αγορές, αλλά και στις αντίστοιχα απαιτούμενες γνώσεις, στελέχωση, επιχειρηματικότητα, ανθρώπινο δυναμικό.

Νικητές μεσομακροπρόθεσμα από την όξυνση του ανταγωνισμού θα αναδειχθούν :

· οι κοινωνίες συλλογικής ευημερίας, που βελτιώνουν αντίστοιχα και συνεχώς το βιοτικό τους επίπεδο, τονώνοντας την εσωτερική αγοραστική δύναμη, τη ζήτηση και, κατ’ αναλογία, την εσωτερική τους αγορά.

· οι κοινωνίες των οποίων οι θεσμοί -κυβερνητικοί, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματικοί, εργασιακοί- έχουν τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, αξιοπιστία, βιωσιμότητα, αποδοχή.

Με βάση τα παραπάνω,

από τις εξελίξεις και τις επιλογές στην οργάνωση, στη νοοτροπία, στη στελέχωση και στη διοικητική πρακτική, από την ποιότητα- επάρκεια των πάσης φύσεως υποδομών της παραγωγής και της διακίνησης των προϊόντων, από την ποιότητα (και όχι την απορύθμιση, όπως δογματικά υποστηρίζουν ορισμένοι) της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων.

Γι’ αυτό και πρέπει να αποτελούν βασικό κριτήριο αποτελεσματικότητας, εκσυγχρονισμού και βιωσιμότητας για κάθε επιχείρηση, κλάδο, οικονομία, ομάδα οικονομιών. Η κατάκτηση τέτοιων στοιχείων ανταγωνιστικότητας είναι βασικό ζητούμενο για την αναβάθμιση της θέσης μας στον ευρωπαϊκό και το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά και για την πραγματική μας σύγκλιση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, πολύ δε περισσότερο στο πλαίσιο της διευρυμένης Ευρώπης. Η έλλειψη ακριβώς αυτών των στοιχείων και παραμέτρων στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, εξηγεί μια σειρά από φαινόμενα και εύλογα ερωτηματικά, που θέτει καθημερινά μπροστά μας η ελληνική πραγματικότητα:

Από όσα υποστηρίξαμε παραπάνω, είναι πιστεύουμε προφανές ότι το «στοίχημα» της ανταγωνιστικότητας, έχει πολλαπλές διαστάσεις και αντίστοιχα πολλαπλούς, αρμόδιους και συναρμόδιους, αποδέκτες: Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία (επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι, χρηματοπιστωτικό σύστημα, Κυβέρνηση, κρατικοί και ευρύτεροι παράγοντες, όργανα και θεσμοί) απαιτείται να αποδείξει στην πράξη, ότι όντως οι λογικές του εύκολου κέρδους, της κοινωνικής πόλωσης, της παραοικονομίας, της εργασιακής απορύθμισης και υποβάθμισης, δεν έχουν θέση ως στοιχεία ανταγωνιστικότητας στη χώρα μας.

    Η Ελλάδα, ως ισότιμο μέλος της Ε.Ε και σεβόμενη το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, δεν μπορεί πλέον και δεν πρέπει να στηρίξει την ανταγωνιστικότητά της σε φθηνό και υποβαθμισμένο εργατικό δυναμικό, σε παραβιάσεις των νόμων και σε παράκαμψη των όποιων κανόνων, δεσμεύσεων και θεσμών. Αυτό δεν της παρέχει καμιά προοπτική στη σύγχρονη διεθνοποιημένη οικονομία. Αλλιώς τα προϊόντα μας, λόγω χαμηλότερου κόστους, θα έπρεπε να έχουν κατακλύσει τις αγορές της Ευρώπης! ‘Όπως όμως γνωρίζουμε, ισχύει ακριβώς το αντίθετο! Δεν υποτιμάμε τη δυσκολία και το μέγεθος των προκλήσεων. Ξέρουμε ότι

, με ανάπτυξη, απασχόληση, ανταγωνιστικότητα και ουσιαστική ενίσχυση των επιχειρήσεων και των παραγωγών, κοινωνική ευημερία και δικαιοσύνη. Αυτά δεν μπορούμε να τα πετύχουμε χωρίς

που να στηρίζουν ουσιαστικά την απασχόληση και την επιχειρηματική δραστηριότητα σε όλους τους τομείς και τις τοπικές κοινωνίες της χώρας μας.

Χρειαζόμαστε συγκεκριμένες δράσεις και δεσμεύσεις, τεκμηριωμένες και ολοκληρωμένες πολιτικές. Πολιτικές εξειδικευμένες, σαφείς και ικανές να εντάξουν κάθε κλάδο και περιοχή της χώρας μας στη σύγχρονη αναπτυξιακή προσπάθεια και δυναμική.