Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 2004

Το παρόν νομοσχέδιο είναι το δεύτερο κατά σειρά του Υπουργείου Εργασίας. Δύο Νομοσχέδια χωρίς κανένα ειδικό βάρος , δύο διαχειριστικά Νομοσχέδια που στοχεύουν σε μικροδιορθώσεις και μικρο-ρυθμίσεις και - το τελευταίο - σε μικροεξυπηρετήσεις, ενώ επιπλέον δημιουργούν προβλήματα.

Δεν βλέπουμε σ’ αυτό το Σχέδιο Νόμου ίχνος «φρέσκιας πολιτικής» (αυτής ακριβώς που υποσχέθηκε προεκλογικά η Ν.Δ.) για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της απασχόλησης και της ανεργίας.

Προσωπικά, δεν εκπλήσσομαι. Εδώ εκκρεμεί η εφαρμογή των ισχυόντων νόμων για την απασχόληση (όπως του άρθρου 2 Ν. 3227/2004, δηλαδή των κινήτρων για την απασχόληση των γυναικών, των νέων και των μακροχρόνια ανέργων), πώς να είχαμε και νέους;

Σε ερώτησή μας στη Βουλή αναφορικά με τις προτάσεις και το σχεδιασμό του Υπουργείου για την αντιμετώπιση της εντεινόμενης μετα-ολυμπιακής ανεργίας, λάβαμε απλώς κατάλογο προγραμμάτων του Υπουργείου και του ΟΑΕΔ. Προγραμμάτων που τα είχε σχεδιάσει από το 2003, προωθήσει και εντάξει στα κοινοτικά κονδύλια η προηγούμενη Κυβέρνηση.

Και αντί τα μέτρα αυτά να ενισχυθούν δραστικά, να αποκτήσουν ειδικότερη στόχευση και να συνδυαστούν με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο, όχι μόνο για την απορρόφηση των νέων «μετα-ολυμπιακών» ανέργων, αλλά και για τη δημιουργία νέων, βιώσιμων και ουσιαστικών ευκαιριών απασχόλησης, απάντηση για την ύπαρξη τέτοιου προγράμματος δεν λάβαμε! Ούτε κάποιο δείγμα γραφής της «νέας πολιτικής» στον τομέα της απασχόλησης!

Αντίθετα, το Υπουργείο χρησιμοποιεί αποσπασματικά τα ίδια εργαλεία με την προηγούμενη Κυβέρνηση, τα ίδια αυτά που κατήγγελνε ως εσφαλμένα ή ανεπαρκή. Τα χρησιμοποιεί μάλιστα ως ….«τσιρότα», προκειμένου να θεραπεύσει μια ανοιχτή πληγή στην κοινωνία και την οικονομία μας.

Κύριοι της Κυβέρνησης πορεύεστε με βάρκα την ελπίδα ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία, με τις επιδοτήσεις των μεγάλων προσδοκιών και των ελάχιστων πόρων του αναπτυξιακού νόμου, μέσα στο γενικότερο πνεύμα «απελευθέρωσης» της αγοράς, θα…κάνει το θαύμα της!

Ως πολίτης αισθάνομαι βαθιά απογοήτευση από μια πολιτική που προτιμά να διαχειρίζεται τα ελάσσονα και να αφήνει στην τύχη τους τα μείζονα, τις ολοκληρωμένες πολιτικές απασχόλησης, την υλοποίηση των υφιστάμενων εργασιακών και ασφαλιστικών νόμων, την αύξηση των επιδομάτων ανεργίας, που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός χαρακτήρισε χαμηλά κ.α.

Θα περιμέναμε τουλάχιστον σ’ αυτό το νομοσχέδιο τρεις ρυθμίσεις που είναι σε εκκρεμότητα:

Πέρα όμως από τις παραπάνω σοβαρές ελλείψεις το νομοσχέδιο αυτό:

1. Εισάγει πρωτοφανούς έκτασης χαριστικές ρυθμίσεις για τους οφειλέτες του ΙΚΑ. Αποκαρδιώνει και αδικεί όλους τους συνεπείς εργοδότες που καταβάλουν τις εισφορές τους κανονικά . Είναι ευθεία επιβράβευση όχι όσων απλά δεν πληρώνουν τις δικές τους εισφορές αλλά όσων παράνομα κατακρατούν τις εισφορές των ίδιων των εργαζομένων.

Πρέπει επιτέλους να μπει φραγμός στην πάγια προσμονή ορισμένων εργοδοτών ότι θα γίνει ρύθμιση και θα εξασφαλίσουν εκ νέου την πολυπόθητη ασφαλιστική ενημερότητα σε βάρος των ταμείων.

Έτσι κ. Υπουργέ θα αντιμετωπίσετε την εισφοροδιαφυγη που φτάνει τα 3 δις. € το χρόνο;

Γιατί διστάζετε να συγκρουστείτε με την παραοικονομία;

2 δις. € χρωστούν οι επιχειρησεις στο ΙΚΑ. και μετά μιλάνε ορισμένοι για αύξηση εισφορών και μείωση των παροχών για τους ασφαλισμένους!

2. Το νομοσχέδιο πατώντας σε προηγούμενες ρυθμίσεις για τις ελλείψεις γιατρών επιχειρεί γενικευμένες προσλήψεις συμβασιούχων γιατρών στο ΙΚΑ, με αδιαφανείς διαδικασίες. Δεν θεωρώ ότι οι ελλείψεις σε γιατρούς κάποιων περιοχών ή ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων είναι κάτι το πρόσκαιρο, το παροδικό, που πρέπει να το καλύψουμε με συμβασιούχους ιδιώτες γιατρούς. Μιλάμε μήπως για περιοχές και πολίτες β’ κατηγορίας, που θα εξυπηρετούνται κατά περίπτωση, πρόσκαιρα και περιστασιακά; Φαντάζομαι πως όχι! Ας δημιουργηθούν λοιπόν οι αναγκαίες κανονικές θέσεις εργασίας γιατρών και οδοντιάτρων του ΙΚΑ και ας τελειώνουμε με τέτοια ημίμετρα!

3. Αναπαράγει και διευρύνει μια εσφαλμένη λογική, προβλέποντας το αδιανόητο: οι ίδιοι οι ασφαλιστικοί οργανισμοί να απασχολούν, με το πρόσχημα της απόκτησης εμπειρίας, στην ουσία όμως για ανέξοδη κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών τους, χαμηλά αμειβόμενο και ανασφάλιστο (μάλιστα, ανασφάλιστο!) εργατικό δυναμικό! Επειδή είμαι αντίθετος σε κάθε μορφή στρέβλωσης της πραγματικής έννοιας του Stage, που το μετατρέπει σε κερκόπορτα εκμετάλλευσης «γκρίζας» εργασίας, μου είναι αδύνατον να συναινέσω σε μια τέτοια ρύθμιση.

4. Τέλος, όπως επισήμανε και η ΟΚΕ, θεωρώ ότι τα άρθρα 5 και 6, που αναφέρονται στα όργανα κρίσης των ενστάσεων για παροχές μητρότητας και της υπαγωγής των εργοδοτών σε επιδοτούμενα προγράμματα είναι εξόχως προβληματικά, εάν σκοπός της εκχώρησης της αρμοδιότητας του Δ.Σ. του ΙΚΑ (όπου εκπροσωπούνται οι κοινωνικοί εταίροι) σε άλλο όργανο, είναι η παράκαμψη της συμμετοχής τους αυτής, οπότε ανοίγει ο δρόμος για αδιαφανείς και ενδεχόμενα πελατειακές επιλογές.

Για όλα τα παραπάνω, καταψηφίζω επί της αρχής αυτό το σ/ν, διότι το θεωρώ:

-ιδιαίτερα προβληματικό σε επιμέρους διατάξεις του, που αντί να λύνουν προβλήματα, τα χειρίζονται και τα αναπαράγουν σε λάθος λογική.

- κατώτερο των περιστάσεων και των σημαντικών προβλημάτων, τα οποία είναι αρμόδιο και πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσει το Υπουργείο. Η ανεργία μας πονά όλους, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση. Η αντιμετώπισή της, η αναγκαία και σχεδιασμένη τόνωση της απασχόλησης, η πλήρης εφαρμογή των νόμων και η αναβάθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν είναι κάτι που ανήκει στη σφαίρα του ιδιωτικού, δεν μπορεί να επαφίεται σε αποσπασματικά μέτρα και στις εκάστοτε διαθέσεις της αγοράς και σίγουρα δεν μπορεί –άλλο- να περιμένει!